Geheugen
Wat is nu eigenlijk geheugen? Dat is de mogelijkheid om iets in de hersenen op te slaan, zodat je het later weer kunt oproepen. Juist ja, zou kunnen oproepen.
Ik weet dat er een korte-termijn-geheugen is en een lange-termijn-geheugen is. Zouden er nog meer soorten geheugen zijn vroeg ik me af en zoals gebruikelijk stort ik me dan direct op mijn grote vriend Google. Die schoof meteen een aantal sites naar voren en de eerste de beste die van mijn aandacht mocht genieten kwam al met ididoot veel soorten geheugen. Dat werd een zaak van CTRL C en Ctrl V, want mijn geheugen kon dat onmogelijk allemaal onthouden, dus ik dacht: laat maar. Geheugen dus.
Het lange-termijn-geheugen bevat herinneringen aan hoe je op de kleuterschool met je kin op het klimrek viel en daarom die stoere pleister op je kin kreeg. Of zoals bij mij, toen mijn amandelen moesten worden geknipt en mijn moeder me in het ziekenhuis in een hele lange gang vooruit schoof. “Ga maar naar de zuster toe.” Mooi dat ik het niet vertrouwde, dus ik ging echt niet naar haar toe, hoe lief ze ook stond te wenken. Maar ik had helemaal niks te willen en niet veel later trok de zuster me mee naar een enge kamer waar ik bij haar op schoot moest zitten. Een nog engere man zette een plastic kapje op mijn neus en mond, waardoor ik bijna stikte. Dat kon ik niet laten gebeuren en dat kapje was al snel weg. Er kwam nog zo’n kindermepper bij en weer kreeg ik dat verstikkende stuk plastic op mijn gezicht. Dankzij het feit dat ik opgroeide met twee oudere broers was ik sterk genoeg om opnieuw mijn vierjarige leventje te redden. Helaas kon ik het niet winnen van nog een volwassene erbij en ik was reddeloos verloren. Deze jeugdervaring hoefde wat mij betreft niet opgeslagen te worden, maar blijkbaar heb je daar zelf niets over te vertellen.
Om iets op te slaan moet het eerst verwerkt worden door het korte-termijn-geheugen. Kijk en daar mankeert volgens mij het nodige aan bij mij, maar ook bij veel anderen.
En zelfs van dit korte-termijn-geheugen heb je nog een verkorte versie, bijvoorbeeld, je leest een telefoonnummer en loopt naar de telefoon, ja, ik heb nog steeds zo’n apparaat aan de muur hangen. Maar goed, je loopt dus naar de telefoon en dan weet je (als het goed is) dat telefoonnummer nog, maar zodra je het hebt ingetoetst ben je het al vergeten. Tenminste dat is de bedoeling. Bij mij is het al verdwenen op het moment dat ik de eerste twee cijfers heb ingetoetst. Ik moet het gewoon even opschrijven en meenemen naar de telefoon, maar ja, dat vergeet ik nog wel eens.
Een ander voorbeeld is: ik wil de wasmand van boven halen, beneden in de keuken staat mijn wasmachine. Ik neem wat dingen mee die toch naar boven moeten en ruim die gelijk even op. Dan bedenk ik me dat ik het raam van de slaapkamer open wil zetten en o ja, ik moet een paar wc rollen meenemen voor beneden. Zo gezegd, zo gedaan en weer beneden gekomen zet ik een kopje thee, want daar heb ik best trek in. In de keuken zie ik dan meteen waarom ik eigenlijk net naar boven ben gegaan, ik zou de wasmand halen. Laat ik dan gelijk die tandpasta en shampoo die ik vanmorgen heb gehaald maar even in de badkamer zetten bij de voorraad. Tja, die wastafel maak ik meteen maar even schoon en als ik toch bezig ben kan ik het bad wel soppen, dan is dat ook lekker fris. Tevreden over mezelf ga ik dan naar beneden om mijn kopje thee op te drinken. Die is inmiddels aardig lauw geworden, dus die zet ik even in de magnetron om op te warmen (is gelijk ook mijn oven). Ik zie dan dat ik voor de zoveelste keer vergeten ben de wasmand mee naar beneden te nemen en ik zucht diep over zoveel vergeetachtigheid. Ik zweer het je, met een geheugen zoals dat van mij heb je werkelijk geen sportschool nodig. OK, nog maar weer een keer naar boven en zowaar, ik kom met die wasmand naar beneden, eindelijk. Als de wasmachine draait neem ik een groot glas water, want ik heb toch eigenlijk wel dorst. Die thee heeft duidelijk niet geholpen, ik zal het wel hebben opgedronken, ik zie het glas niet meer staan, dus die heb ik blijkbaar al in de vaatwasser gezet.
Zo rommel ik chaotisch de dag door tot het tijd is om te gaan koken. Ik maak een lekkere ovenschotel, het recept daarvoor zit toevallig nu eens wel opgeslagen op mijn zachte schijf, en als ik die dan in de oven (en magnetron) wil zetten zie ik daar een koud glas thee staan. O, toch niet opgedronken, maar gewoon vergeten, vandaar ook dat het niet hielp tegen de dorst. Werkelijk, ik sta er soms van te kijken dat ik bepaalde dingen onthoud alsof ik een olifant ben en andere dingen bereiken volgens mij gewoon dat korte-termijn-geheugen niet eens! Het gekke is, als ik dan ’s avonds rustig zit en terug denk aan die dag, dan weet ik vaak tot in de details waar het misging en dan moet ik om mezelf lachen.
Ik dacht dat ik nog een paar voorbeelden wilde noemen, maar daar kan ik nu even niet meer opkomen, vergeten.
