Een herinnering, volgens de online Van Dale is het iets dat je je herinnert. Ja, lekker dan, wat is herinneren dan? Raar woord eigenlijk. Daar zegt van Dale op: in het geheugen terugroepen.
Als ik zelf probeer er iets van te maken, zou ik zoiets denken als: her=opnieuw en inneren? Tja, iets van binnen halen misschien? Niet dat ik bijzonder stripboekverslaafd ben of zo, maar ik denk wel in plaatjes en dat heeft soms leuke effecten. Je wilt dus een herinnering terug vinden en je moet die ergens uit je geheugen zien te vissen. Je moet, als ik het goed begrijp, in je hersenpan duiken en het juiste vakje vinden voor dat wat je zoekt. Wat ik dan voor plaatje voor ogen krijg? Wel, ik zie een kleine versie van mezelf op een lief klein duikplankje in de buurt van mijn schedel staan, klaar om naar binnen te duiken. Plons! Vraag me niet waar de opening zit, dit is volledig imaginair en dan is alles mogelijk.
Maar goed, ik zwem daar in die grijze massa, toch een stuk minder dan ik hoopte moet ik eerlijk zeggen, op zoek naar het juiste deurtje. Waar zit die herinnering? Zit er geen labeltje aan waaraan ik het kan herkennen? Nou, nee, het is één grote chaos hierboven, alles is op het eerste gezicht willekeurig neer gegooid.
Ik heb weleens gezien op tv, of een artikel gelezen, over hoe sommige mensen alles in een soort bibliotheek in hun geheugen opslaan. Ze visualiseren dan een uitgebreide bieb en plaatsen alles waarvan ze denken dat ze er ooit nog iets aan zouden kunnen hebben keurig op een daarvoor bedoeld plekje.
Niets voor mij, veel te georganiseerd, dat haalt de lol er een beetje af voor mij. Vandaar dat ik ook de herinnering die ik heb over deze informatie niet precies kan plaatsen in een artikel in een tijdschrift, of dat ik het heb gezien op tv. Ik denk haast het laatste, want er springt weer een plaatje in mijn hoofd op en neer om de aandacht te trekken en dat plaatje ziet er uit als een ruimte, gevuld met deurtjes en er gaat een trap omhoog naar de volgende goed weggeborgen herinneringen.
Hoe dan ook, de gemiddelde herinneraar (is dat eigenlijk wel een woord? Ik ga het niet aan van Dale vragen, want het past gewoon in mijn verhaal) gaat een stuk minder secuur om met hun dierbare en minder dierbare  herinneringen . Ze worden gewoon als een sporttas met stinkende kleding in de hoek van hun geheugen gesmeten en ze gaan er van uit dat zodra ze het nodig hebben, ze het wel weer zullen vinden.
Het lastige daarvan is dat je dus vaak moet zoeken en wie kent het niet: het ligt op het puntje van mijn tong, maar ik kan er net niet bij. En zodra je bezoek vijf minuten de deur uit is, ja hoor, dan springt het tevoorschijn. Lekker dan.
Maar herinneringen spelen nog meer spelletjes met ons. Vandaag zat ik braaf met een supersized cape (zonder S hoor) in de stoel bij de kapper en een paar capes verderop begon een vrouw tegen haar kapster te praten. Automatisch kwam er een beeld in mijn hoofd van een vrouw die een jaar of zeventig moest zijn en een beetje tenger gebouwd. Het nieuwsgierig Aagje in mij kwam in actie zodra de kans zich voordeed en duwde mijn gezicht naar de dame verderop. Niks geen grijze, kleine krulletjes, maar donker steil haar. Tenger? Nou, dacht het niet. Waarom dan kwam dat beeld bij me op zodra ik die stem hoorde? Aan de telefoon gebeurt het ook, je hoort een stem en je ziet de persoon gewoon voor je. Als je ze dan in werkelijkheid ontmoet, is dat telkens weer een verrassing, soms aangenaam, soms een iets minder.
Je zult ongetwijfeld wel eens een stem hebben opgeslagen in je geheugen en bij die breekbare, iets krakende stem hoorden grijze krulletjes en een tenger dametje in een bloemetjesjurk. Terwijl die helemaal niet standaard zo worden afgeleverd, er zit heus wel variatie in.
Deze associaties gaan zo snel, dat je je er niet van bewust bent. En meestal is dat geen enkel probleem. Het wordt echter wat anders als je chef op het werk je een belangrijk project uitlegt en terwijl hij zijn hand door het haar haalt, zie je wat roos naar beneden dwarrelen. In werkelijk een fractie van een seconde denk je aan de rozenstruik thuis die moet worden gesnoeid. Je zoontje van tien heeft zich daar vorige week nog lelijk aan open gehaald en dat raakte een beetje ontstoken. Van ontstoken vliegt je geheugen naar tante Mia die in het ziekenhuis ligt met een blindedarmontsteking. Hier vliegt mijn geheugen dus direct door naar Galgje spelen, maar dit terzijde. Je vraagt dus aan je chef of hij weet wat de bezoektijden zijn in het ziekenhuis en je meerdere kijkt je aan en vraagt: heb je dan geen woord gehoord van wat ik zei?
En poef, daar zie je een grijze wolk omhoog dwarrelen met daarin je promotiekansen voor dit jaar. Een beetje jammer dus dat die herinneringen niet netjes zijn opgeruimd in het juiste vakje. Nu hebben ze gewoon de ruimte en de vrijheid om te gaan en staan waar ze maar willen en wanneer ze maar willen.
Toch maar naar een virtuele Ikea om herinneringskasten aan te schaffen?